Column | A night at the museum

“Waarom is elke barista opeens freelancer?” werd mij laatst gevraagd. Mijn antwoord is simpel: door de afwisseling. Ik leer van elke brander, boon en machine waarmee ik werk, ik koester alle ontmoetingen met lieve collega-barista’s en ik verbaas me over de plekken waar ik koffie mag zetten. Zo kan ik veel Haarlemse koffietentjes afvinken, heb ik cappuccino na cappuccino geschonken op de F1 van Zandvoort en stond ik achter de bar van een museum in Amsterdam tijdens een chic diner.

Op elke klus zijn weer andere gasten te verwachten. In Haarlem drinkt bijvoorbeeld iedereen havermelk en op de F1 werd het grappig gevonden dat we die optie überhaupt hadden (de enkeling die het bestelde, noemde het havermoutmelk). Voor de museumklus waren mijn verwachtingen van het publiek hoog. Lees: ontzettend chic geklede gasten die espresso’s drinken met hun pink in de lucht. Mijn lijstje met onrealistische voorspellingen bleef daar niet bij. Zo hoopte ik ook nog op goeie koffiebonen en een bar onder de Nachtwacht. Ken je dat spelletje one truth, two lies? Mag jij raden welke verwachting uiteindelijk bleek te kloppen.

De tekst gaat verder onder de advertentie

Ooit komt er een dag dat mijn verwachtingspatroon wat realistischer is of (nog beter) dat ik zonder verwachtingen naar een klus ga. Dit was niet die dag. Mijn verwachtingen waren trouwens volledig gebaseerd op de briefing, waarin de dresscode chic meermaals werd benadrukt: een zwarte pantalon, een zwart en keurig gestreken overhemd en zwart gepoetste schoenen. Wie mij goed kent weet dat ik voor deze dresscode eerst nog naar een winkel moest rennen, want strijken vind ik tijdsverspilling en een strijkijzer had ik dus niet in huis liggen.

 Via een ingang aan de zijkant van het museum kon ik naar binnen. Drie beveiligers stonden de boel in de gaten te houden. Ik moest me legitimeren en kon plaatsnemen om te wachten op de rest. Dat gaf me genoeg tijd om mijn verwachtingen even bij te schaven na dit warme welkom. Had ik de klus misschien nog serieuzer moeten nemen? Zie ik er wel netjes uit? Naja, mijn blouse was in ieder geval gestreken. Al mijn andere zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon toen een collega nonchalant in strakke spijkerbroek mét gaten het museum binnenliep.

De tekst gaat verder onder de advertentie

Een beveiliger bracht ons naar onze werkplek. We liepen door lange gangen waar geen einde aan leek te komen. Trappen op, trappen af, liften in en beveiligingspoorten door. We waren bijna bij onze bestemming aangekomen, toen de beveiliger begreep dat de bus met al het materiaal eerst nog uitgeladen moest worden. En de uitlaadplaats van de garage bleek natuurlijk heel ergens anders te zijn.

Lift in, poortje door, trap op, terug bij af. Na een paar gigantische kluisdeuren stonden we in de garage en hebben we de bus uitgeladen. We konden beginnen! Dachten we. Totdat er die avond een schilderij werd vervoerd. Kennelijk gaat het hele pand daarvoor op slot. We zaten muurvast. Voorafgaand aan deze klus draaide mijn hoofd overuren, maar dat ik opgesloten zou zitten in de garage van het museum stond gek genoeg niet op mijn lijstje met verwachtingen. Het inmiddels lauwe buffet dat na nog meer gangen, trappen, liften en kluisdeuren voor ons klaar stond, was mijn hoogtepunt van de avond.
 
We werkten met vier barista’s, vier malers en twee machines. Voordat de gasten binnenkwamen hebben we alle malers geleegd, gevuld met bonen van de opdrachtgever en afgesteld. Tijdens de vier uur durende klus heb ik maar liefst 2 espresso’s, 2 cappuccino’s en een latte macchiato gezet. Nee, dit is niet overdreven. En nee, ook dit had ik niet verwacht. We zaten uiteindelijk langer in de garage opgesloten dan dat we koffie hebben gezet. Achteraf hebben we wel alles, maar dan ook echt alles, van het museum gezien. Behalve de schilderijen dan.

En dat strijkijzer heb ik een dag later weer teruggebracht.

-Rebecca