Column | No pesto, no hummus

Als je aan mij en mijn collega’s vraagt wie onze favoriete vaste gast is, zullen we denk ik allemaal hetzelfde zeggen: Rob. 

Rob is geboren in 1934 in Antwerpen. In 1939 verhuisde hij naar Haarlem, waar hij nog steeds in hetzelfde huis woont. Eerst met zijn ouders, nu alleen. Zijn moeder is in Oostenrijk geboren, dus Rob spreekt vloeiend Duits en kijkt elke dag Oostenrijkse televisie. Hij heeft gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Scheikunde volgens mij. Hij is in ieder geval chemisch doctorandus. Zijn collega’s van vroeger ziet en spreekt hij nog steeds. Ze gaan altijd naar dezelfde Chinees en Rob bestelt altijd appelsap en foeyonghai. Helaas wordt het groepje steeds kleiner. 

Rob is een man van gewoontes. Dat had je misschien al door. Sinds de opening van de horecazaak waar ik werk, komt hij elke dag langs. Soms wel drie keer per dag. Gelukkig hoeft hij daar maar een paar meter voor te lopen. Zijn vaste drankje is een americano met twee kuipjes melk. Eerst ook met suiker, maar hij is op zijn gezondheid aan het letten. Toch betrapten mijn collega en ik ‘m laatst, toen hij suiker in zijn hand strooide. Tot onze verbazing ging de suiker niet in zijn koffie, maar gewoon meteen in zijn mond. 

‘s Ochtends bestelt Rob vaak een croissantje plus. Hij wil er dan boter en jam bij. Een andere dag neemt hij graag een tosti met kaas en tomaat. “No pesto, no hummus,” zegt ‘ie erachteraan. Hij vindt dat te hip. Net zoals havermelk. “Wie cappuccino met havermelk drinkt, verstaat de tijdsgeest beter,” zegt Rob. Maar voor een haverkoek is Rob zeker wél vooruitstrevend genoeg.

Rob leest meestal de krant. Krantenartikelen over koffie of havermelk knipt hij voor ons uit. We hebben inmiddels een mapje vol uitgeknipte artikelen. Toen de horecazaak zelf een keer in de krant stond, heeft hij het nieuwsartikel gekopieerd en naar al zijn kennissen gestuurd. Zo trots. En dat is niet het enige wat hij op de post doet. Wij zien hem regelmatig naar de brievenbus lopen en zijn ontzettend benieuwd wat er in al zijn andere post staat. En wie de gelukkige geadresseerden zijn. 

Soms laat hij de krant liggen. Hij maakt namelijk veel liever een praatje met iedereen en werkelijk iedereen maakt graag een praatje met hem. Dat begrijpen wij wel, want zijn blijdschap is aanstekelijk. Als Rob niet is langsgekomen is onze dag een stuk minder leuk (en maken we ons een beetje zorgen). Gelukkig zijn de gevoelens wederzijds. “Jullie zijn belangrijk voor mijn psychisch welbevinden,” zegt ‘ie dan. Hij vraagt ook vaak naar ons. Wanneer we jarig zijn, of we lekker hebben geslapen en hoe we het hebben gehad in Oostenrijk. 

Rob is een hele dankbare man. Toen hij vorig jaar 88 werd hebben we vlaggetjes opgehangen, sloffen voor ‘m gekocht en een croissant met kaarsjes geserveerd. Spontaan begon een gast “lang zal ie leven” te zingen en iedereen in de zaak volgde. Wij werden er emotioneel van. Als het droog is komt hij soms op zijn nieuwe sloffen binnenwandelen voor een kopje koffie. Wel nog steeds keurig in pak, precies zoals hij dat vroeger ook deed. 

Toen ik Rob net leerde kennen voelde hij zich nog 50. Althans, dat zei hij dan. Hij vond zichzelf nog te jong om ouder te worden. Inmiddels heeft hij een wandelstok nodig en vraagt hij of wij de deur voor hem willen openhouden. Zelf zei hij laatst: “Het spook van de achteruitgang heeft mij ineens ingehaald.” Met uitspraken als deze begrijp je vast dat Rob mij maar blijft verbazen. Hoe meer kleine fragmenten uit zijn leven hij ons toevertrouwt, hoe meer ik juist nog over hem wil weten. Soms vraag ik mij af of elke barista een Rob heeft of dat wij gewoon ontzettend veel geluk hebben.

– Rebecca