Column | De weg naar DBC

Als je ons op Insta volgt, dan heb je onze posts misschien wel voorbij zien komen over DBC, de Dutch Barista Championships. De voorrondes zijn alweer geweest en ik ben door naar de finale in januari 2025!


Ik heb ontzettend lang zitten wikken en wegen of ik me zou opgeven voor de voorrondes van de Dutch Barista Championships. Het is iets waar ik al jaren naartoe werk, maar waar ik me eigenlijk nooit goed genoeg voor heb gevoeld. En sowieso wilde ik me er niet aan wagen zonder een goed team om me heen. Nadat ik eerder dit jaar met een grote groep barista’s en non-barista’s op ski-reis was geweest in Oostenrijk, werd ik steeds enthousiaster over het idee om me dan toch een keertje op te geven. Maar goed, met welk team?

Voorbereiding

In Oostenrijk raakte ik al snel aan de praat met Noëlle van de koffiemeisjes, zij stond in de finale van de Dutch Barista Championships van 2024. Ik werd zo enthousiast van haar enthousiasme dat het steeds meer begon te kriebelen. Fast forward naar juli, toen ik me dan toch echt inschreef voor de voorrondes met Noëlle aan mijn zijde als coach! En vanaf hier is alles eigenlijk heel snel gegaan. Augustus was de maand dat alle voorbereidingen zijn gestart en in september begonnen we met het trainen van de run (de presentatie van 15 minuten). Na meeting één was het al duidelijk dat ik de komende periode geen avond over zou hebben om rustig een filmpje te kijken (dat viel uiteindelijk best mee hoor ;)). 

Weet je niet precies wat de Dutch Barista Championships inhoudt? Lees hier meer over de wedstrijd.

Vanaf het begin was het duidelijk dat ik wilde werken met de Ethiopische koffie van Dagger Coffee. Deze koffie is super fris en heeft een uitgesproken smaakprofiel, perfect als espresso. Een aantal weken later vonden we ook een hele lekkere koffie van Dak Coffee Roasters voor de melkronde, deze had zulke uitgesproken smaken en pastte perfect bij de light versie van Oatly. De signature (soort mocktail met espresso als hoofdrolspeler) was nog even zoeken, deze ronde heeft me echt uitgedaagd om verder te kijken en meer uit verschillende smaken te halen. Maar gelukkig na een heleboel hobbels had ik één week voor de voorrondes de signature in elkaar en kon ik hier nog even mee oefenen.

Voorrondes

En ja, dan dus de voorrondes, dat is een hele gekke, onwerkelijke dag. Alles gaat heel snel en je moet gewoon gaan. Noëlle en ik waren te laat voor de briefing doordat we helemaal vast stonden in de file. Dus het was snel de auto uitpakken en alles op de kar klaarzetten. Hierna kregen we de briefing van Dennis en werd er een vrijwilliger aan mij toegewezen die mijn voorbereidings-, prep- en runtijd zou vastleggen. Je hoort dus van een ander wanneer je start, hoeveel minuten je nog hebt en wanneer je tijd over is. Met mijn timer sprak ik af dat ik een tikje op mijn schouder wilde hebben bij 5 minuten, 3 minuten en 1 minuut. 

Na de voorbereiding was het tijd om naar boven te gaan. Hier staat de wedstrijd opstelling klaar en krijg je de tijd om al je spullen klaar te zetten voor je run. Hier krijg je 15 minuten voor. Dit ging allemaal heel soepel en ik had alles na 14 minuten klaar staan, dacht ik tenminste, want toen zag ik dat mijn signature glazen nog met sticker in dozen lagen. Ik heb nog nooit zo snel iets uit dozen gehaald en klaargezet.

On stage

Op het moment dat de jury kwam binnenlopen kreeg ik het gevoel, “o mijn god, nu is het echt, ik kan niet meer terug”. En nee, gek genoeg had ik dit gevoel nog niet eerder haha.

Ik gaf een handje aan een elftal juryleden en toen kon ik mijn moment pakken om op adem te komen en de timer te starten. Dit begint met “Dennis, muziek.”, adem in, adem uit, hand omhoog en “Time!”. Na dit woordje begint de tijd en start de run. Hier heb je dus geen tijd te verliezen, gaan gaan gaan. Ik begon met mijzelf en LeRine voor te stellen, waarom ik hier vandaag sta en wat ik ga doen. Vervolgens schonk ik water in voor de jury leden in en begon ik met mijn eerste gang, de melkdrank. Dit ging heel soepel, tot ik het melkdrankje van een van de juryleden stootte en koffie op de tafel morste. Maar gek genoeg deed dit me niks, ik ruimde het op en ging door. Ik wist wel dat ik hierna tijd moest inhalen, want eigenlijk was er geen ruimte voor dit soort dingen in mijn run (note to self: hier meer rekening mee houden in de finals!). Na mijn melkdrank serveerde ik de espresso en als laatste de signature. Bij de signature kreeg ik een klopje op mijn schouder dat ik nog 3 minuten had. En dat betekent racen. Want de signature moest ik nog maken. Uiteindelijk lukte het om de signature in de laatste minuut te serveren. En dan is het belangrijk om ervoor te zorgen dat alles om je heen schoon is. 

Ik bedekte de vieze kannetjes van de signature ronde, liep snel naar de machine om deze te checken en de laatste koffie kruimels op te ruimen. Ik had geen idee hoeveel tijd ik nog had, het kwam niet in mij op om op de klok te kijken. Maar iets in mij zei me dat ik weer “time!” moest roepen. 2 seconden voor de 15 minuten was ik klaar. En dat betekent geen minpunten door over tijd te gaan.

Dit is ook het moment dat ik uit mijn bubbel popte, ineens was ik weer terug in de ruimte, zag ik mijn familie en vrienden zitten en besefte ik dat die 15 minuten waar we zolang voor getraind hebben, over zijn.

Finale!

Als ik nu terug kijk op mijn run ben ik echt verbaasd over hoe kalm ik daar stond, tijdens de trainingen was ik zenuwachtiger en maakte ik onnodige fouten. Dit was weg tijdens de voorrondes en ik voelde me helemaal in mijn element. Ik heb wel een aantal fouten gemaakt, maar dit zijn punten waar we nog harder op gaan trainen naar de finale toe. In de finale gaan we echt iets gaafs neerzetten! 

Sorry voor dit lange stuk, maar toen ik begon te schrijven, was ik eigenlijk niet meer te stoppen. Ik vond de afgelopen periode zo leuk, heb zoveel geleerd en zó veel leuke mensen ontmoet die ik heel graag wil blijven zien. Gelukkig kunnen we nog even in de DBC bubbel blijven en mogen we naar de finale. Tot in januari 2025!