Column | Goede voornemens

Ik denk dat niemand zo vaak ‘Gelukkig nieuwjaar!’ te horen krijgt als een barista. Tijdens de eerste week van het jaar wensen vaste gasten ons non-stop het allerbeste en een goede gezondheid. Daarna volgt de – kennelijk – onvermijdelijke vraag: ‘Heb je nog goede voornemens?’ Elk jaar heb ik mijn lijstje weer klaar. Want het moet en kan altijd beter, groter, gezonder. Toch? Nou, dit jaar sla ik die goede voornemens even over.

Mijn wereld draait namelijk erg lekker. Ik heb een fijn huisje, een lieve vriend en een leuke baan als barista. En als ik vrij ben struin ik koffietentjes af met vrienden. Alhoewel ik na de eerste cortado onrustig word en het liefst zelf weer achter een bar spring. (Herkenbaar?) Ik hoef dus geen goede voornemens, want alles is al zo goed. Ik hoor mijn familie denken: oh die Rebecca kan ook zo slecht tegen verandering. Ja, is zo. Ik wil het liefst het leven op pauze zetten nu. Strik erom en klaar.

De tekst gaat verder onder de advertentie

Aan de andere kant voel ik mij vaak onzeker over mijn leven. Vooral door de verwachtingen van anderen. Dat is mijn valkuil. Regelmatig vragen gasten wat ik eigenlijk studeer. Wat ik naast dit werk doe. Alsof werken in de horeca altijd een bijbaan is. Mijn ego en ik gaan daar dan in mee: ‘Ik ben al afgestudeerd! Van de UvA. Cum Laude.’ Daarna kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan, want hoe belangrijk is dat nou? Ik doe helemaal niks met mijn diploma. Toen ik er wel iets mee deed en veel schrijfklussen (en stress) had, zei iemand: ‘Nou, dan hoef je gelukkig geen koffietjes meer te zetten.’ Die iemand zie ik nu heel weinig, zoals je misschien wel kan begrijpen. Negeren die verwachtingen. Ik blijf dit jaar gewoon lekker ‘koffietjes’ zetten.

En dan vooral filterkoffie, want ik wil koffie beter leren proeven.

Ha! Heb ik toch wel een goed voornemen dus.

– Rebecca