Column | De weg naar de DBC finale
Ik weet het, ik heb het al vaker gezegd, maar écht, wat een rollercoaster was dit!
Toen ik de voorrondes erop had zitten, kon ik voor mijn gevoel even een stapje terug nemen. twee weekjes rustig aandoen, voordat de chaos weer zou starten. Maar goed, uiteindelijk waren die twee weken helemaal niet zo rustig, want ik had zo veel zin in de finale, dat ik alweer volop aan het schrijven was. Vanaf het begin stond voor mij vast: de voorrondes waren om mezelf en LeRine te introduceren, de finale was het moment om een belangrijk verhaal te brengen. Wat dat verhaal precies was? Daar kom ik in een andere column op terug, want dat verdient alle aandacht.

Voorronde rush
De voorrondes waren voor mij een hele fijne ervaring. Ik was kalm, kon alles vertellen wat ik wilde en ik scoorde bijna 100% op techniek. Dit is waar we twee maanden keihard voor hadden getraind. Ik wilde me daarom voor de finale vooral gaan focussen op de koffie. Maar dat ging helaas niet heel soepel. We vonden vrij snel een koffie die bij mijn verhaal paste. Het probleem was alleen dat we geen idee hadden wanneer de koffie zou binnenkomen. De koffie kwam uit Colombia en, zoals wel vaker gebeurt, werd de boot vastgehouden in Antwerpen. Pech voor ons. Omdat we niet wisten wanneer de koffie uiteindelijk vrijgegeven zou worden, gingen we op zoek naar een back-up. Maar dat bleek een uitdaging, zeker omdat ik graag koffie van vrouwelijke producenten wilde gebruiken.
In december (4 weken voor de finale) kregen we eindelijk goed nieuws: de boot was vrijgegeven en de balen hoefden alleen nog naar de branderij van Dagger Coffee in Den Haag vervoerd te worden. Dit was zo’n opluchting! Met Dagmar als brander hoefden we ons geen zorgen te maken over het brandproces. De tijd dat we de koffie nog niet hadden, gebruikte ik om mijn presentatie en handelingen te trainen. Nu hoefden we alleen nog de recepten voor de espresso, milky en signature drink te perfectioneren en ons te focussen op de smaaktonen.
Proeven zonder werkende smaakpapillen
Maar toen… kerst. En met kerst: overal zieke mensen. Ik lag er bijna twee weken af. Na nieuwjaar voelde ik me iets beter, maar proeven? Geen optie. Alles smaakte zuur. Dit was het moment om versterking in te schakelen. Daar ben ik zó dankbaar voor, iedereen die we vroegen stond direct klaar. Samen stelden we een hele lijst met smaaktonen op, maar voor mij was het lastig. Omdat ik niets zelf proefde, kreeg ik de smaaktonen maar moeilijk in mijn hoofd.
De laatste week voor de finale hebben we nog 5 dagen getraind. Je zou denken de laatste puntjes op de i, maar nee, de hele signature run hadden we nog nooit getraind door het ziek zijn.

Onderweg naar Horecava
Leren van de voorrondes (waar we door het verkeer te laat kwamen), boekte ik deze keer een hotel voor Noëlle en mij. De zondag voor de wedstrijd vertrokken we naar Amsterdam om ons rustig voor te bereiden. Ik dacht een bescheiden kamer geboekt te hebben, maar het bleek toch iets luxer: een bed van 2×2 meter, disco verlichting in de douche, automatische gordijnen en kalmerende muziek op de tv. Perfect. Om 22:00 uur lagen we als twee omaatjes op bed, lezend en puzzelend met ontspannende muziek op de achtergrond.
Maandagochtend startten we relaxed. We moesten om 08:45 uur bij de Horecava zijn voor de briefing, maar eerst hadden we met Maevy afgesproken bij Coffee & Coconuts op de Zuidas. Dat was zo’n fijn begin, kletsen, koffie drinken en croissantjes eten.
Voorbereidingstijd
Toen we eenmaal de Horecava binnenliepen, sloegen de zenuwen in als een bom. Rebecca gaf me een knuffel en zei: “Ies, wat ben je aan het trillen!” Dit voelde zó vreemd, want ik had dit kunstje toch al eens gedaan? Maar daar stond ik dan, trillend van spanning. Dit was het moment waarop ik extra dankbaar was voor mijn twee buddy’s, Tristan en Noëlle. Zij hielpen met alles: de koffie afstellen, de kar klaarzetten, de laatste shots proeven. Hierdoor had ik nog tijd over en kon ik mijn oortjes in doen en me volledig focussen op het instuderen van de smaaktonen.
Voor ik het wist, was het tijd. De 15 minuten prep-time ging in en ik verdeelde alles over het podium. Alles ging soepel, waardoor ik zelfs nog vijf minuten had om espresso’s te testen. Na de prep-time bedacht ik me ineens dat ik mijn portafilters niet had geleegd, waardoor ik mijn run moest beginnen met het legen en schoonmaken van de portafilters…


Finale run
Na de prep-time zag ik de juryleden klaarstaan. Tot mijn opluchting waren Nikos Kanakaris en Judith Konsten erbij—twee mensen die me altijd op mijn gemak laten voelen. De juryleden zaten klaar, de muziek ging aan, ik stak mijn hand omhoog en zei: “Time.”
En toen ging de automatische piloot aan. Mijn verhaal zat er super goed in, daar hoefde ik niet meer over na te denken. Totdat mijn weegschalen uitvielen tijdens het zetten van de espresso’s. Paniekmomentje. Ik moest improviseren en puur visueel beoordelen of de shots in de buurt zaten. Toen ik ze uitzette, wist ik al dat ze zuur zouden zijn. Gelukkig had ik de smaaktoon ‘limoen’ al genoemd, maar eerlijk? Ik had geen idee wat ik precies serveerde. Dat liet me wankelen. Het kostte me ook extra tijd, waardoor ik mijn signature door de run heen moest jagen en mijn afsluiter niet meer kon doen.
Na de laatste “time” was het klaar. Eindelijk kon ik ademhalen. Ondanks de tegenslagen voelde ik vooral trots en enthousiasme. Dit is wat deze wedstrijden zo uitdagend en leerzaam maakt.


Uitslag
Aan het einde van de dag was daar dan eindelijk die uitslag, de derde plek op de Dutch Barista Championships en de eerste op de Plantbased Championships.
Niet veel later kreeg ik de vraag: “Doe je volgend seizoen weer mee?”
En ondanks de tijd, de lange avonden, de stress en mijn perfectionisme, zei ik volmondig: JA
De afgelopen 6 maanden waren zó leuk, zó leerzaam en ik heb zoveel geweldige mensen leren kennen. Hopelijk blijf ik hen nog heel lang zien.
Tot volgend jaar!