Column | Havermelkelite op vakantie

De scholen zijn weer begonnen! Dat weet ik, aangezien de ochtendspits op mijn werk voornamelijk weer bestaat uit ouders die na het wegbrengen van de kinderen bereid zijn een halfuur in de rij te staan voor hun havercappu’s. Slechts een enkele vakantieganger kan het niet laten om toch nog even te benadrukken dat niks boven een échte Italiaanse espresso gaat: “Voor maar één euro!” En dan er zit meestal ook nog iemand tussen die trots komt vertellen Kopi Luwak te hebben geproefd op Bali. Maar de meeste ouders snakken naar het eerste slokje van hun vertrouwde koffie en uiten hun dankbaarheid met een vleugje wanhoop: “De vakantie was heerlijk hoor, maar ik heb jullie koffie zo gemist.” Ik geef ze groot gelijk. Ook ik werd er deze vakantie ontzettend mee geconfronteerd dat ik toch wel een klein beetje (lees: heel erg) behoor tot de HME; de havermelkelite.

In Zuid-Frankrijk zit een surfplaatsje waar ik graag een tussenstop maak. Nu al helemaal, want tussen de vijf andere winkeltjes zit daar sinds kort een koffiezaak. Met specialty coffee van een Franse brander én Franse patisserie. Ik begin er achter m’n laptop gewoon weer van te kwijlen. En net zoals de horde Haarlemse ouders, sta ik daar gerust een halfuur voor in de rij. Tenzij! Tenzij bij de kassa de havermelk op blijkt te zijn én er die dag ook geen filterkoffie geserveerd wordt. Meteen terug naar de camping, want ik had dit jaar alle benodigdheden zelf meegenomen. M’n comandante, meerdere filterkoffies, m’n Orea, de door Isabelle zelf aangeprezen Nanopresso en, niet te vergeten, Oatly. Ik had de betreffende koffiezaak bijna een pak gegeven, maar Oatly is schaars in Zuid-Frankrijk. Daar was ik het jaar daarvoor al achtergekomen toen ik door mijn verwende referentiekader verwachtte dat de supermarkten dat wel zouden verkopen.

De tekst gaat verder onder de advertentie

Met mijn filterkoffies en DIY-campingcappuccino’s kwam ik lekker de vakantie door. Gelukkig heb ik dan ook geen koffie nodig om wakker te worden, vrolijk te zijn of überhaupt te kunnen functioneren. Als ik moet kiezen tussen een cappuccino van een willekeurige horecazaak in Zuid-Frankrijk of helemaal geen koffie, is mijn keuze dus snel gemaakt. Ja, af en toe denk ik zeker wel even aan die lekkere cortado van Ax, maar het is niet iets wat ik écht mis. Dit jaar heb ik koffie op een hele andere manier gemist. Voor het eerst had ik namelijk heimwee naar mijn plekje achter de bar. Vooral in de eerste week moest ik echt even afkicken. Mijn handen gingen van non-stop filterdragers en melkkannetjes vasthouden, naar non-stop insmeren. Mijn lichaam ging van de hele dag staan, naar de hele dag liggen op een strandhanddoek. Ik kreeg er nog net geen ontwenningsverschijnselen van.

Af en toe kwam ik m’n strandhanddoek wel af hoor. Voor bijvoorbeeld een bezoekje aan San Sebastián of Biarritz. De dag voor zo’n stedentrip ben ik alvast druk aan het uitzoeken waar ik heen wil. En dan bedoel ik niet welke bezienswaardigheden ik wil zien, maar welke koffietentjes ik wil bezoeken. Met google, een paar handige apps en de vraagsticker op Instagram kom ik meestal een heel eind. Toch staat er dan opeens havermelk van Alpro op de bar of is de koffie onvindbaar door de enorme laag cacao die erop is gestrooid. Maar zodra ik ergens een Nederlandse brander zoals Friedhats zie staan, ben ik meteen gerustgesteld. Hèhè, wat zijn we lekker weg!

Terug thuis gaat mijn eigen koffiemachine als eerste apparaat weer in het stopcontact. En je zou denken dat ik na een maand sta te springen om mijn collega’s te knuffelen en alle vaste gasten eindelijk weer te spreken. Maar als het dan zover is, stel ik een bezoekje aan mijn werk zo lang mogelijk uit. Om nog even lekker in die vakantiebubbel te blijven. Om nog even niet het gesprek te hoeven voeren wat ik de weken na de vakantie onafgebroken ga voeren: “Hoe was je vakantie?” “Ja goed, leuk, fijn. En die van jou?” En eenmaal terug op mijn vertrouwde plekje achter de bar, moet ik ook echt weer wennen aan de prikkels en het multitasken. Zelfs mijn latte art is de eerste dag na de vakantie minder mooi. Maar na al die cappuccino’s vol bubbels en cacao, maakt dat helemaal niemand meer wat uit.

Conclusie: we mogen in Nederland in onze handjes knijpen met alle specialty coffee zaken. Daardoor is thuiskomen na de zomervakantie toch een stukje minder erg. Voor de meesten van ons dan. Een paar koffiedrinkers zullen helaas weer een heel jaar moeten wachten op hun geliefde Italiaanse espresso’s en Kopi Luwak.