Column | Tafelmanieren

Als ik zelf ergens ga lunchen of koffiedrinken, probeer ik de ultieme droomgast voor het personeel te zijn. Werken in de horeca is best pittig, dus ik wil het de medewerkers zo makkelijk mogelijk maken. Snel en duidelijk bestellen, geduld hebben, de tafel netjes achterlaten, dat soort dingen. Ondertussen micromanage ik ook mijn gezelschap, zodat alles gestroomlijnd verloopt. Hierdoor heb ik de afgelopen jaren het horecagedrag van mijn familie eens goed kunnen bestuderen: zijn het gasten die veel klagen? Hebben ze lastige verzoeken? Geven ze fooi? Hier volgt hun gebruiksaanwijzing.

Vriend

Mijn vriend is makkelijk. Hij zeurt niet snel en is meestal erg content met zijn eigen bestelling. Hij is een makkelijke eter, maar heeft wel een hekel aan lang tafelen. Met hem hoef je dus niet naar een fancy restaurant. Een snelle tosti is prima. Altijd met cola. En dan niet die hippe troep. Gewoon échte cola. Koffie lust ‘ie niet. Koffiedates heb ik dus met iedereen behalve mijn eigen vriend. 

De tekst gaat verder onder de advertentie

Broertje

Mijn broertje heeft een gave. Hij is zich er zelf waarschijnlijk niet eens van bewust. Althans, dat hoop ik. Want op de een of andere manier bestelt hij altijd het duurste van de menukaart. Maar dan wel zonder groente! De moeilijke eter van het gezin.

Papa

Mijn papa vertelt nooit wat hij gaat bestellen. Wel aan de bediening natuurlijk, maar niet aan ons. Uitspraken als: “Dat zeg ik lekker niet.” Of: “Dat zou je wel willen weten hè?” En laat mijn moeder nou net ontzettend nieuwsgierig zijn. Alsof zij haar keuze pas kan maken als ze weet wat mijn vader gaat bestellen. Geen idee waarom, want hij gaat zijn eten toch niet delen (gevalletje Joey doesn’t share food). Hij bestelt in ieder geval het gezondste of meest bijzondere gerecht van de menukaart. Varkensknie bijvoorbeeld. Achteraf weet mijn vader nooit hoeveel fooi hij moet geven. Als hij moet kiezen tussen geen fooi geven of hoofdrekenen, is de keuze snel gemaakt. 

Mama

De gezelligste persoon om mee te tafelen, want ze kletst zo graag. Daardoor vergeet ze alleen wel op de menukaart te kijken en doet ze úren over bestellen. Als ze het eenmaal weet, moet de bediening natuurlijk meteen haar bestelling op komen nemen. Vervolgens hebben haar bestellingen vaak kleine kanttekeningen: extra hete koffie bijvoorbeeld. Of pijnboompitten in plaats van walnoten. Maar de appel valt niet ver van de boom, want met mijn eigen verzoeken kan ik er ook wat van: saus apart, geen koriander en geen mayonaise alsjeblieft!

De tekst gaat verder onder de advertentie

Opa  

Als alle ogen op mijn opa zijn gericht, komt hij niet zo goed uit zijn woorden. Dus meestal bestelt oma voor hem. Verder is hij makkelijk. Verse jus, een cappuccino en tosti ananas. Of iets van het kindermenu. Hij is namelijk ziek geweest, dus grote gerechten kan hij niet meer op. En het liefst eet hij gewoon thuis, want hij vindt mijn oma’s eten het allerlekkerst. 

Oma

Bij mijn oma gaat altijd alles fout. Geen idee waarom, want ze bestelt gewoon duidelijk. Toch krijgt ze dan een americano in plaats van een cappuccino. Of een gigantische salade van dertig euro in plaats van het voorgerecht dat ze had besteld. En mijn oma is te lief om daar dan een probleem van te maken. “Het geeft niks, ik eet het wel op,” zegt ze dan. Mijn oma maakt er ook een sport van om te trakteren, maar vaak is ze daar te laat mee en heeft mijn moeder de rekeningrace allang gewonnen. 

Conclusie: de ultieme droomgast bestaat niet, maar die familie van mij doet het best netjes. Alleen zijn we wel erg luid met z’n allen. Dus sorry alvast hè, als we ooit in jouw horecazaak komen te zitten.

-Rebecca