Column | Je kunt niet altijd zes gooien

Hoi! Dat is alweer even geleden. Ik heb jullie gemist. Ik heb schrijven gemist. Maar ik had er simpelweg geen tijd en ruimte voor. Gelukkig ben ik weer een beetje uit mijn winterslaap/writersblock/hoe je het ook wilt noemen, gekropen. In ieder geval voor een nieuwe column.

Na mijn zomervakantie in Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje (waar ik deze column nog over schreef én wat overigens bijna een jaar geleden is) heb ik een aantal drukke periodes gehad. Ik ging van Lowlands, naar de Grand Prix van Zandvoort, naar de voorrondes van DLAC (Dutch Latte Art Championship), naar de finales van DLAC, naar mezelf toch terugtrekken uit de finales, naar Flat Whintersport, naar Amsterdam Coffee Festival en meer. Ik praat je even bij. 

Lowlands

Een van mijn leukste klussen tot nu toe: voor en met Oatly werken op Lowlands. En ook nog eens gezellig samen met Indra (van @dekoffiemeisjes, je kent ‘r wel). Dat Oatly een fijne werkgever is wist ik al, maar dat het havermelkbedrijf ook nog eens zo’n geweldig feestje kan bouwen was een leuke verrassing. Het was mijn eerste keer Lowlands en het begon meteen goed: met een barbecue om iedereen te leren kennen, gevolgd door de welbekende silent disco (waar Indra het al weken over had). We sliepen in een fancy bungalow (met een mega chille douche, niet geheel onbelangrijk) vlakbij het evenemententerrein. We hadden een fiets om overal makkelijk te kunnen komen, we werkten elke dag een gezellige shift achter de bar, we deden mee aan de finale van de Oatly latte art wedstrijd, we dronken lekkere filterkoffies achter de bar, we aten soft serve, we dansten en we zongen. Het was een droom, met allemaal ontzettend fijne mensen om me heen.

Grand prix

Ja, jammer dan; je kunt niet altijd zes gooien. Dat bleek tijdens deze klus. Misschien lag de lat ook wel een beetje hoog. Lowlands liep het weekend daarvoor als een geoliede machine, terwijl er ook ontzettend goed voor de barista’s werd gezorgd. Dat kan ik over deze klus niet zeggen. Ik kan me hier, bijna een jaar later, weer over opwinden. Maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, en jij waarschijnlijk ook niet. Het komt erop neer dat deze klus een zooitje ongeregeld was. En van bakkies troost was ook geen sprake, want van de desbetreffende koffiebonen kreeg ik al vette handen door er alleen maar naar te kijken. Een gevalletje 50 shades of brown. Nee, eerder 50 shades of black. Maar goed, gelukkig vonden alle midlife mannen het ‘heerlijk hoor meissie!’ 

DLAC

Vorig jaar deed ik (samen met Isabelle) mee aan de Oatly Latte Art Masterclass. Tijdens deze drie latte art lessen heb ik ongelofelijk veel geleerd en is mijn vuurtje voor latte art nog feller gaan branden. Dat plezier en die groei wilde ik voortzetten. Dus schreef ik mij in voor de Dutch Latte Art Championship. Ik had van tevoren met mezelf afgesproken dat ik alleen met de juiste motivatie mee wilde doen: het leuk hebben, meer willen leren en meer mensen in de industrie leren kennen. Tijdens de voorrondes kon ik al mijn motivaties afvinken en dat loonde: ik werd tweede. Maar tijdens de voorbereidingen voor de finale raakte ik die motivaties volledig kwijt.

Ik stagneerde, verloor het plezier (wat best onhandig is als het ook je werk is) en ik verloor vooral een beetje mezelf. Ik heb weken getwijfeld, bang om mensen (waaronder mezelf) teleur te stellen, maar uiteindelijk was mijn batterij gewoon op. Drie weken voor de finales trok ik me terug. Na dat gevreesde telefoontje (sorry nog hè, Dennis) kon ik niet stoppen met glimlachen. De opluchting was mega. En aan iedereen die vraagt of ik nog een keer mee ga doen: het zien van de finales afgelopen januari was bitterzoet, maar vooral een bevestiging dat zulke wedstrijden niet mijn cup of coffee zijn. Doe mij maar een gezellige, laagdrempelige throwdown, waar het draait om samenzijn, gezelligheid, mensen leren kennen en elkaar toejuichen. 

Flat Whintersport

Vlak na de Horecava, zijn we er even tussenuit gegaan, naar Oostenrijk. Indra en ik gaan elk jaar afzonderlijk van elkaar naar Mayrhofen om te snowboarden. De leukste vakantie van het jaar, maar tegelijkertijd ook de enige week van het jaar met behoorlijk teleurstellende koffie. Daardoor kwamen we op het idee om zelf maar gewoon lekkere koffie mee te nemen, inclusief barista’s. We boekten een huis voor 16 personen, bedachten wedstrijden, zorgden voor koffiemachines (thanks Espresso Service West), waterfilters van Brita, koffie van Uncommon, Giraffe en Single Estate en tot slot goodies van Brita en Oatly. Eindelijk een week wintersport met goede koffie! En daarna kwam mijn winterslaap. Een paar weken later werd ik fris en fruitig wakker geschud, want het Amsterdam Coffee Festival stond voor de deur. Daarna heb ik gelukkig mijn ritme weer een beetje teruggevonden.

Vooral DLAC bleek achteraf meer te hebben losgemaakt en opgeschud dan ik destijds doorhad. Maar het heeft ook heel veel moois gebracht. Gesprekken, klussen, inzichten. Inmiddels zijn de inschrijvingen weer geopend voor DLAC, dus stuur me vooral een berichtje als je behoefte hebt om daar nog eens over te praten met mij! 

Over de rest (denk aan de Haarlemse Latte Art Throwdown, WOC in Kopenhagen en mijn QC-klus voor Anne&Max) zal ik nog wel aparte columns schrijven, want ik heb de smaak weer te pakken. 

maak kennis

Dit is Rebecca

Je kent haar misschien van het instagramaccount ‘Bakkie met Becca‘, waar ze kletst over koffie en ons verwend met prachtige latte art. Onder de naam ‘Copy Koffie‘ schrijft ze én geeft ze als freelancer trainingen als barista. Haar passie voor copywriting en koffie komen hier perfect samen.

Op Lerine.nl neemt ze ons mee in alle leuke, gekke en memorabele dingen die ze meemaakt als barista.